iniyor gökyüzünden yıldızlar,
ben ne kadar yalnızsam
o kadar kalabalık bunlar..
yinede bunca kalabalığın arasında,
aklımdasın..
bu yıldız,
bu gökyüzü,
bu uzay bile çıkaramıyor seni aklımdan.
seni aklımdan atmanın
bin başka yolunu aramaya başlıyorum böylece ben
elimde koca bir çuval dolusu hiçbir şey..

gece yarısından sonra her şey bulanık,
gözlükleri kayıp bir astigmat
manzarayı tarif ediyor yinede..
yinede bu bulanık karanlığın içinde
güzelliğinden öyle emin ki,
anlatmakla bitiremiyor,
içimin ortasına oturmuş o ağır
o yüz yıllık kedere..

ama ne yapsam kızamıyorum sana
ne yapsam seni düşünürken buluyorum kendimi
ve arta kalan zamanımda,
eski bir deftere bir şeyler karalıyorum.
senden uzakta şeyler düşünüyorum mesela
şöyle diyorum.

"ağacını kaybetmiş bir serçe
kanatları yorulduğunda
ölmeye mahkumdur,
ve hepimizin sevinç diye tabir ettiği şu uçmak
o’na yalnızca zulümdur."