2
Yorum
9
Beğeni
5,0
Puan
567
Okunma
kalbimi çelikten iplerle bağladım göğüs kafesime,
ne var ki yine de boğazımı sıkan bu yaşamak
çekmiyor ellerini gırtlağımdan...
ne yapmak gerekliyse
yaptım işte Allah’ım..
yine de çıkamadım kendi karanlığımdan.
ömrüm; onun içindeki evin verandasında geçsin isterdim
boynundan göğsüne açılan o geniş kapıdan
çıkıp biraz nefes almak...
bi badem ağacı gibi çırılçıplak soyunup
onun baharında yeniden çiçek açmak...
olmadı,
belki de yalnızca ben olmadım.
teşekkür ederim Tanrı’m ama
onu da, rakıyı da bıraktım.
5.0
100% (5)
Şiirin sahibi
Cevap Yaz
