kalbin;
hiroşima...

dökülüyor yüzüm kalbinin sokaklarında dolaştıkça
yine de taze çimlerde yürüdüğümü düşünüyorum bazen
Tanrı’ya kalsa, yüz yıl daha onarılamaz bu doğa..
ne çiçek, ne bi ot, ne ağaç...

ben biraz kendi yüzüme kırgınım bu akşam
radyoda o şarkı çalmadıysa benim suçum sanki
oturup karşımda eşlik edeceğin..
kadehi kaldırıp,
ne bileyim...
en kötüsü hükümete söveceğin.
bir masa kurulmadıysa beyaz örtülü...

ama ne hazin değil mi ?
olsun demekten başka bir şey gelmiyor elden
kaldırıp kadehi ellerini arıyorum havada
havada garip bi is kokusundan başka
hiç bir şey olmuyor...

ben aşkın bu dünyadaki anlamlarından anlamam Tanrı’m..
ama varsa cebinde benim için sakladığın bi kaç kıyak hakkı..
o’na diliyorum bu gezegenin tüm güzel yollarını
kendimeyse biraz daha beyaz peynir..
ve senin içinde mümkünse, biraz daha..
iyisinden rakı.