ağzımın içinde çiğnediğim bu şiiri
kan kırmızı tükürüyorum beyaz duvarlarına evinin
neresinden bakarsan bak bir sevdayı kirlettim
beni çiçekli bir badem ağacının dallarına as
beni ibreti alem için,
gönlümün ortasından vur!

oysa benim hep acelem vardı bilirsin
Allah’a kavuşmak için,
takvadan değil de
heybemi doldurmasın diye üçüncü sınıf günahlar
yine de yaşamak gibi bir yanlışı
sürdürüp gittim...
ne için ?

ne zaman bileklerimi kesmeye kalksam
seni hatırlıyorum,
bileğimde koca gök..
bileğimde senin çizdiğin yalnızlık
bileğimde hasret..
bileğimde sanki bir hayat akıp gidiyor benden habersiz
ve senin parmakların dolaşıyor her seferinde..
banaysa yaşamak kalıyor geriye..
neyse.

beni böyle budala yaratmasaydın Tanrım
sevdaya bir ilaç bulsaydım mesela
ya da sevdayla karılmış merhemlere yara.
ve beni dünya ile aldatmasaydın Tanrım
ne sevdayı bilseydim mesela
ne hasret kalmayı, ne de..
neyse..

nereden bakarsan bak,
beceremedim işte,
yaşamak denen bu zırvalığın içinde
seni kalbimin içinde tutmayı...
yalnızca bu yüzden faili gibi toplu bir cinayetin
beni çiçekli bir badem ağacına as.