NEYİM BEN

Kurulmamış şehrin insanıyım ben
Tek kişilik sevgi destanıyım ben
Geçmişler, bugünle yarına gider
Beyne çadır açmış bir anıyım ben

Bazı zaman yardım hislerim çağlar
Coşkun akan Toros Irmağıyım ben
Şekilsiz düşüncem her yola kayar
Sarı buğdayların başağıyım ben

Ey yaşam sırrından mahrum insanlar
Sizi boğar sebepsiz dökülen kanlar
Beni benden başka bilmem kim anlar
Çağdaş siyasetin durağıyım ben

Ruhu boş bizden olsa da sevmem
Üreten herkesin uşağıyım ben
İnsanı isterim sağ solu bilmem
Katıksız seslenen Mevlana’yım ben

Sözlerle oynaşan kemiksiz dilim
Göze nahoş gelir desensiz kilim
Yüreği kavuran aşka vekilim
Kalpte filizlenen bir manayım ben

Buluttan yontulan hoş taneyim ben
Biraz oku anla daha neyim ben
Mecnun misali içmeden sarhoş
Leyla hayalinde divaneyim ben

Kimi an çekilmez bazen özlenen
Kalabalıklarda sessiz, gizlenen
Gören zanneder ki aciz, dilenen
Dışa ses vermeyen saz ve neyim ben

Hedefe ulaşır attığım okum
İcraatta varım boş lafta yokum
Uzun sürmeyecek geçici uykum
Saraydan kalıntı viraneyim ben

Meydanda izlenen renkli sergiyim
Nefret karşısında sonsuz sevgiyim
Bunların yanında daha ne miyim ?
Dostluğu üfleyen pervaneyim ben

Acı sahnelerden ibret almışım
Yerinde değerli ağır bir taşım
Şehire önderim kıra yoldaşım
Köyü imar eden asil beyim ben

Gelecek günlere umut taşıyan
Zalimi kahreden halka acıyan
Mecnun yürekleri çöllere salan
Leyla’yı aratan efsaneyim ben

Gitlerde durulup gellerde coşmuş
Rüzgarla sahilden sahile koşmuş
Kaçak aşıklarla beraber olmuş
Kumları yalamış bir dalgayım ben

Neden tüm duygular maço yaşanır
Biri ötekini hep düşman sanır
Bitmez hasretlerim size uzanır
Açıkça haykıran bir sevdayım ben

Yunus’um yıllanmış çağları delen
Pir Sultan gibiyim ipe gerilen
Hallacı Mansur’um taşla ezilen
İstisna zincirine son halkayım ben

Sarhoş düşünceler uçuşur serde
Şarkılar dopingdir bitmeyen derde
Ufukta kaybolan bilinmez yerde
Tebessüm ülkesi bir kıtayım ben

Göklerde bir şahin göllerde kuğu
Siyasette Batı fikirde Doğu
Ümit çiçeğinin hergün solduğu
Karanlık geceye doğan ayım ben

Heyecan fenadır üzüntüler de
Coşkular bazen dönüşür derde
Aşırı bağlanmam topluma ferde
İtidal üzere bir ortayım ben

Firavun, Musa’ya köprü açtırmış
İbrahim, Nemrud’a ateş yaktırmış
Kalıp düşünceler onlara darmış
Zaman zifirine düşen payım ben.

Cemiyet bireyden örülmüş dantel
Kimisi zır cahil kimisi entel
Yüce tepelerde istemem otel
Sinan’ın çırağı bir ustayım ben

Bilirim hayaller tam gerçekleşmez
Fakat hislerim bundan vazgeçmez
Geleceğe dair sırları çözmez
Anlamı muğlak bir rüyayım ben

Bu şiirdekiler benim yaşamım
Ayrılmayan parçam, hayatım, kanım
Tek söz istiyorsan işte Sultanım
Mısra bitiminde son noktayım ben
Hayatla oynayan bir YAHYA’yım ben.

Yahya TOPAL
Kırıkhan / HATAY


© 2015 Microsoft Koşullar Gizlilik ve tanımlama bilgileri Geliştiriciler Türkçe