Dilim suskun,
Dudaklarım kilitli yalnızlık âleminde.
Harfler eksik,
Sözcükler yetim kalıyor alfabemde.
Sen yoksan tek cümle özgürlük yok gönül hanemde.

Öyle şairin dediği gibi “uzaktan” değil,
İki göğüs arasına sığan
Bir nefes mesafesi,
Hem de soluk soluğa yakından seviyordum seni.
Öyle, üç adım öte, beş adım beri değil,
Şah damarım misali.
Gözkapağımla kirpik mesafesi,
İki avuç arasına düşen bir damla gözyaşım gibi.
Uslanmamış bir gönül,
Söz dinlemez bir yürekle
Yakından seviyordum seni!

Sen giderken bütün şehir dinliyordu ayak seslerini.
Bense seviyordum gölgenin düştüğü kaldırımları.
Sen üzülme diye, vazgeçtim senli şiirler yazmaktan.
Yırttım sayfa sayfa, sildim sana dair yazdığım besteleri.
Kilometrelerce uzağa gitsen de önemsiz;
Dünya sen,
Pervane misali hangi yöne dönsem yine sen.
Doğusu sen,
Batısı sen,
Vatanım, toprağım,
Gönül dergâhında kıblegâhım sen.

Ey ömrümün güz yanı,
Tomurcuğa durup çiçek açmayan baharım,
Annemden doğarken var oluş sebebim,
Uğruna adanmış hayat ben!
Her nefesimde benden bir sen çıkıyor,
Aynaya her baktığımda akseden aşksın sen!

Her gece hasretin fersah fersah uzuyor,
Aynı gökyüzü altında...
Karanlığı üstüme örterken,
Şehrin tüm ışıklarını sana söndürüyorum
Daha gün bitmeden yarının hayalini kuruyorum.
Yıldızları tek tek sana adıyor olsam da,
Ay’ı öfkemden gözlerimle boğuyorum.
Ve ben sensizliğe tekrar tekrar doğuyorum!

Türlü türlü rüyalar görsem de,
Seni göremediğim uykulardan
Can yangısı yüreğimde,
Saç kırıklarım yastığımda,
Düş kırıklığı ile uyanıyorum.
Ve ben seni uzakta olsan da,
Yakındaymışsın gibi seviyorum.

Bu kaleme veda değil,
Şehre isyan hiç değil.
Seni unutmak mı?
Dinime imanıma mümkün değil!
Sadece hüzne düşüyor yüzümün resmi.

Mutsuz bir gecenin aynasında.
Gün şafağa değiyor,
Geceyi Rabbine,
Kendimi kadere emanet ediyorum.

Ne gelirse Hak’tan! deyip
Tüm kalbimle okuyorum aynı duamı
Ya Rabbi,
Onun olmadığı bir şehrin güneşi doğmasın üstüme.
Varlığı lütuf.


Hüzünlükent Narin