saf/sın
beyazı bitmeyen yüce dağların gibi
ayıramazsın karanlık kelimeleri
ancak geceyi doldurmasınlar hafızana
bilsin ve çeksin elin kulağını


yüzüne korku
diline kasvet bulaştıran
başıboşlarla dolu olsa da ortalık
bu dağ, bu taş, bu yolla yetinme


yürüyüp gitmen
yalan yanlış masalları yok etmen için
tek bir çöpün dahî kalsa elinde
tutuşturmaya çalış aydınlığı
ve diren/ hep diren geceye


düşün çocuk
gökyüzü mü daha derin
yoksa deniz mi
senin toprağın neden kurak


harabeler değil ki senin kaderin
kamburun olmasın
zaman bahçendeki yükün
kabullenme bunu hiçbir zaman
döndükçe yüzünü acıya
o sana hep bir bıçak sırtı unutma


bir aşkı kanatlandırırken
nasıl bastırmak gerekse öfkenin sesini
öyle çoğaltmalı kalemin umutlarını
yoksa, büyüyen bir intihar lekesi şakağında
tesellisiz açan her kara güne
diz çökmüş bir kölesindir/ unutma


hadi sapla hayatı kalbine
güzden arta kalan senden
bir beşinci zaman var
var edeceksin biliyorum bunu


nasibi sudur ömrün
biraz talih biraz sen
ister çoğalt ister azalt

yaşamın yüreği herkeste başka atar
ancak
zaman dolduğunda toprak aynıdır
ölüm ne bey ne de kul ayırır



Hâdiye Kaptan
c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir