gittin bırakıp arkana bakmadan
zaman battı kalbime
yıllarca dinmedi fırtınan
lâkin /seni hep saklı tuttum kalb-i virânemde


hatanın içinde aşk yoktur sevgili
ilk sen çizdin bu aşkı/ yine sen bozdun
o y s a
geçmişle şimdinin arasında kalan zaman
hayat kadar diriydi


o a n / yıllar sonra, tekrar bana geldiğinde
ateş saçıyorken bin bir renkle gözlerim
ve sen, siyah beyaz bakışlarını sererken önüme
şimşeklerle gümbürdeyen kalbimi
göremeyen gözlerinden anladım
şaşmıştı artık bu aşkın mevsimi


şerre yorduğum
donuk ruhunun rüzgârından
esmiyen kokundu


lütuf değil cezaymışsın ömrüme
bükülen belimde aşk yüküm
kışın pençesinden kurtulamayan baharım
senden geriye kalan
geçmişin ağırlığındaki heyelan/da
ben ezilmişim yalnızca


v e
dünyadaki güneşin sönüşüydü aşkın
duymadan selâsını girmiş kapımdan
ruhumu resmederek sesine
gizliden yaklaşmış yekpâre ölüm


son kez koptu tufan
bedendeki can tütmez
ses gelmez ölü karaltımdan
ve artık sebil değil sevgim


unutma bunu/ “Tanrı”m şahidimdir
şimdi gün yoksulu günler göreceksin benim gibi
aşk meyini dolduracaksın kadehine
yâr diye diye yakacaksın ciğerini / nâfile
ve cehennemi soluyacaksın gün be gün
bağrına boş bulutlar inecek âh-u zârımdan
bil ki, bağban oldun sen de
senin için, mevsimler güz bundan böyle…



Hâdiye Kaptan
c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir