KUYUDAKİ PENCERELER
Zifiri bir kıvılcımla uyandı yangın ,
Doğruldukça mahvetti tüm aydınlığı .
Gölgesine hapsolmuş adam ,yarı baygın ,
Tek solukta çekti içine karanlığı .
Gün , bu defa aydın değil hiç .

Soğuk ,
Bugün daha soğuk.
Yakmıyor bu alev ,ısıtmıyor .
Tepesinde güneş bağlamış kabuk .
Atmıyor mızrağını hiç , ışıtmıyor .

Sessiz,
Bugün başka bir sessiz .
Nutku kesilmiş çığlıklar yankılanmıyor .
Kulaklarında bir fısıltı var kimsesiz .
Ne söylediğini hiç aklı almıyor .

Öyle bir alev ki ,
Gözlerinde günahın yeltendiği tüm hatalar eceline susadı.
yangının en körü ,
gözünün yaşına bile bakmadı .

Öyle bir alev ki ,
Tövbesinde katledilen tüm umutlar bedenini kuşattı .
yangının en nankörü
yüzüne bile bakmadı .

Dumanında ,
dağların kıskandığı tüm bulutları başına topladı .
Önce ,
Ellerini sarıp sarmaladı .

Vuslatında,
uzanan tüm hudutları ayağına bağladı .
Sonra ,
Dizlerine çöküp ağladı .

Dökülen her damla yaş ile beslenen
Ve Yoğrulan ateşinden geriye kalan kül ,
Nice karanlıklar doğurdu .
Kuyuda pencere arayan kul ,
Nefes aldıkça boğuldu .

Artık gözleri idam edilse de maviliklerde ,
O , arıyor yine bulutları derinlerde .
Belki de kavuşabilirim umuduyla ışığına ,
Kuyuda ki pencerelerde .

Gün , bu defa doğmadı hiç .

Kararmış içimizi daha da karartsın diye ,
Işığı bulabiliriz ancak Allah diye diye .

münharif . 24.03.2021