saçlarında saklı olmalı
sevda yüklü çağlayanların çağı
victoria manavgat düden ilgilendirmez seni


gizemlisin
ay ovası yüzünde
denizin yaramaz çocukları gülüşünde
sen renklerine çıngılar düşüren hikâyemin özetinde
anısına dikilen nihayetinsin
sen misli görülmemiş alfabelerle ezen
tutsak tarafını içimin
acıyı ve gecenin kırışıklığını boğan
o balkıyan bakışlarınla
sütüyle sarsarsın sen halkalarını tarihin


sen ilkim
sen meddim
sen cümle tahtına oturmuş ilk harfim
ünsiyetim


yeniden uyandırırken yaşamı
bir şiir yatağından
sakın ’’kapama gözlerini’’
donmuş tüm sayfalarım kan-revan içinde
çevir ve dağıl benimle
giysilerini çıkarmış sözcükler gibi
bir sebilden dökülsünler birer birer
birkaç baharla birkaç güvercin sürüsü gibi
süzülürken içime
bal olup damlasınlar yorgunluğumun boğazına



sen ekseninden döndür dünyayı
sensizlik kanserli bir hastanın karnına sıkılan kurşun
sensizlik ölümün kör dilencisi
sensizlik sağdan sola soldan sağa
teslim alınmış korkuların umutsuzluk katili bekçisi



bir meleğin dudaklarından sökül de gel
bir aziz bir peygamber gibi vaaz ver
hiçliğin can çekişen bedenine
günahımın en haylaz tarafından tut

sonra istersen yak beni



_boran