İhanetin bana, bir yıkım oldu
Sayende acılar, hep beni buldu
Bülbül oldum dile, figanlar doldu
Nefesim çıkmıyor, ötemiyorum.

Terkedip gittin ya, kahrolup bittim
Ateşlerde yandım, içime tüttüm
Tövbe edip Hak’ka, yeminler ettim
Verdiğim sözleri, tutamıyorum.

Bezdim şu canımdan, dünyamı yıktım
Ya sabır çekerek, dişimi sıktım
Uçurum başına, bin defa çıktım
Kendimi aşağı, itemiyorum.

İmanlı bir kulum, sorsalar güya
Esir oldum işte, bir kötü huya
Kaç defa kendimi, ben attım suya
Dibine bir türlü, batamıyorum.

Kaç defa yaklaştım, en son durağa
Bir urgana baktım, bir de bıçağa
Bir avuç zehiri, yarım bardağa
Ellerim titriyor, katamıyorum.

Köprü altlarına, her gün giderek
Önüme çıkana, küfür ederek
Silahla alnımdan, vursun diyerek
Piskopat birine, çatamıyorum.

Kapandı yüzüme, her türlü kapı
Çöktü iç dünyamda, manevi yapı
Ağzıma doldurdum, bir avuç hapı
Geçmiyor boğazdan, yutamıyorum.

Yürek ateşini, söndükçe deştim
Kaynayıp yanarak, kavruldum piştim
Elimle kendime, ben mezar eştim
İçine giripte, yatamıyorum.

İhaneti gördüm, dünyam yıkıldı
Nefesim tükendi, boynum sıkıldı
Tek çare aklıma, ölüm takıldı
Bu fikri beyninden, atamıyorum.

Erhan DOĞANAY