Kainat kimin için yaratılmıştı,unuttuk
Halisane duyguların yoksunu olduk.
Önce sözlerle başlattık savaşı,yetmedi
Kılıç,kalkan, nükleer derken robotlar da türedi.

Ne kadar düşkün bir durum vah halimize
Her insan görünümlü olmuş hakim,hakime
Sanki mizan terazisi ellerinde sanırsın
Kendine gel Ademoğlu, haddini çoktan aştın!

Sevelim birbirinizi,koruyalım güçsüsü
Tebessüme bağlayalım, dilden çıkan şu sözü
Boşuna mı verildi bize üstün kabiliyetler
Hayra vesile olmalıydı bu melekeler.

Adım atmak bile zor dışarı, kod isteniyor
Elinde cep telefonu varsa yaşanıyor
Yaş altmışlı geçmişse insanlar,bocalıyor
Duygular kör,insaf yok, herşey robotlaşıyor.

Bakın hele ipi de varmış robottan köpeklerin
Önlerine kemik atın da afiyetle kemirsin
Değmeyin elinizi metalden bedenlerine
Sonra hoşlanırlar da havlarlar sevinçle.

Niçin çarçabuk yoldan çıkar şu insanlık
Sina Dağı’nı bir gör,robottan krallık
Sonunu hazırlıyor insanlığın o hadsizler
Yakındır gelen yakın, görüntülerde mahşer.

Ne de çok ikaz edilmişti insanlık, bakın
Yandı,gömüldü,yutuldu sularla bu akın
Tarihten ders çıkarmak varken,ne bu ahmahlık
Sonu belli bu gidişin, elbet pişmanlık.

Hislerimle yaşamak isterim ve de doğal
Hak ki bizi böyle varetti,koydu ölçü ve kural
Robota bağlamak nedir insanlığı, çok çirkin
Yere batsın bu teknoloji, insandır en üstün.
Oğuzhan KÜLTE