İnerken rahmet tüm haşmetiyle yere
Kapanıyor diyorum ümitsizlik baktım ta ötelere
Açacak gelince vakti dalında çiçeklerin
Giyecek elbisesini yavaştan, yeşili bekler gözlerim.

Dışarıdan nasıl da neşelidir insan, bakılır gıptayla
İçi öyle midir bilinmez ki, bu husus muamma
Kopar fırtınaları içinde yaşanamamış duyguların
Vurursun kendini yollara, aradığındır baharın.

Kim demiş bekleyen yoktur, gelsin tüm neşesiyle
Açtırır yüzde tebessüm, şu bahar tüm haşmetiyle
Belki buluruz yiteni, doğarız sanki yeniden
Recmle ezilmiş duygular, yeşerir yüreklerimizden.

Görünmek ile olmak denilen keşke aynı olsalardı
Dıştan güzellikler saçan, içte de hiç ağlamazdı
Bu hakikat ne de acı, düşündürür her insanı
İçi, dışı aslen gülen bulamadım yıllar yılı.

Biraz eğildi mi baş saygıdan, karşı sanır ki suçundan
Derin bakan görür onu; tevazudan, tevazudan
Ararız her özde Hakkı, o ki hep yürekte saklı
Şerden kaçan bilir hükmü, imanından,imanından.

Bırak bilsinler seni kof, üstelik horlasınlar da
Düşsünler de bir gör hani, uzanan kimmiş sonunda
Menzili uzundur belki, güzeli arayışlarımızın
Kaybeden onlardı aslen, kazananı biz sansınlar.
Oğuzhan KÜLTE