Adını demeyip, hain dese de
Seni ima eden, dil’e düşmanım.
İntizar, beddua, sitem etse de
Sana şiir yazan, el’e düşmanım.

Diller yalan olmuş, sözler nafile
Yürek sana ne der, bir gelse dile
Ölsemde içinden, hiç geçmem bile
Senin yaşadığın, il’e düşmanım.

Ben bıktım, usandım; lanet bedenden
Kimseye bir hayır, gelmez ki benden
Zamanlı zamansız, üstüme senden
Bana doğru esen, yel’e düşmanım.

Şimdi şu dilimde, hicran türküsü
Sardı tüm bedeni, hüzün uykusu
Gitmiştir burnuna, diye kokusu
Eline aldığın, gül’e düşmanım.

Sen nerden aldın ki, bu rezil huyu
Açtın yüreğime, sen derin kuyu
Sana verdi diye, bir yudum suyu
Suyunu içtiğin, göl’e düşmanım.

Sulara dargınım, ben sana akan
Gözleri dağlasam, yüzüne bakan
Dolanıp, çevrilip, hep sana çıkan
Ucunda sen olan, yol’a düşmanım.

Şimşekler üstüne, çakmıyor diye
Boz bulanık suyu, akmıyor diye
Evini temelden, yıkmıyor diye
Seni götürmeyen, sel’e düşmanım.

Boynum öne bükük, yaşarım şimdi
İhaneti gördüm, şaşarım şimdi
Ateşte kaynayıp, taşarım şimdi
Sayende düştüğüm, hâl’e düşmanım.

Erhan DOĞANAY