Ölümün kokusu, geliyor enfes
Ruhumu sıktıkça, bir çelik kafes
Zehir gibi sanki, aldığım nefes
Ecel şerbetini, içmiş gibiyim

Ümitsiz yaşayıp, hayata küsüp
Dünyada her şeyden, ilişik kesip
Bir fırtına gibi, delice esip
Alem-i berzaha, uçmuş gibiyim

Nasıl yaşıyorum, bende şaşarım
Patlamış lav gibi, akar taşarım
Yaşama küsmüş, ölgün yaşarım
Sanki bu dünyadan, göçmüş gibiyim

Sen düşürdün beni, bu azgın derde
Bizde mutluyduk, o günler nerde
Duramam ki şimdi, durduğun yerde
Kendimden gurbete, kaçmış gibiyim

Arayıp belayı, buluyor başım
Nereye el atsam, ters gider işim
Mevsimim değişti, tükenmez kışım
İklimden iklime, geçmiş gibiyim

Anadan ayrılmış, bir kuzu gibi
Kan ile yazılan, bir yazı gibi
Ciğere dayanan, bir sızı gibi
Elimle bağrımı, açmış gibiyim

Taşlarla vurarak, göğsümü ezdim
Kanlarım akarken, dolandım gezdim
Ağlaya ağlaya, canımdan bezdim
Gözümden yaşları, saçmış gibiyim

Sen getirdin beni, bu rezil hâle
Dert üstüne dert, doymadın hâlâ
Tutunmuşum boşa, bir çürük dala
Acıdan acıyı, seçmiş gibiyim

Acımadan vurdun, deldin sinemi
Nasılda sevmiştim, oysa ben seni
Terkedip giderek, öldürdün beni
Kendime kefeni, biçmiş gibiyim

Erhan DOĞANAY