Gönül huzur ister, huzur kalmadı
Yürek vefa bekler, vefa bulmadı
Sayende tutacak dalım kalmadı
Elimi kolumu, kırdın vefasız...

İyiyi kötüyü, sezemiyorum
Bir nefes almaya, gezemiyorum
Ben bu ihaneti çözemiyorum
Aklımı fikrimi, yordun vefasız...

Düşman gibi bana, dertler payladın
Bana ihaneti, nasıl eyledin
Gözler göre göre, yalan söyledin
Hileler tuzaklar, kurdun vefasız...

Verdiğin dertlerin, yoktur tabibi
Çile kazanının, görünmez dibi
Kalbimin içine, bir düşman gibi
Hançerle bıçakla, vurdun vefasız...

Şöyle nasıl yaptın, sen bana bunu
Böyle mi ödedin, vefa borcunu
Acımadan benim, gönül harcını
Acıyla hüzünle, kardın vefasız...

Ne olurdu sanki, edep bilseydin
Sende vefa bilen, biri olsaydın
Sen şu kalbimdeydin, orda kalsaydın
Başıma belalar, ördün vefasız...

İhanetin neler, açtı başıma
Kızıl kanlar kattın, gözde yaşıma
Kuru ekmeğimle, yavan aşıma
Avu ile zehir, sürdün vefasız...

Haince terkedip, kaçıpta gittin
Giderek yuvamı, virane ettin
Hem beni bitirdin, hem kendin bittin
Bana yaşamı çok, gördün vefasız...

Erhan DOĞANAY