Bir ömür tükettim,
Aşk değirmeninin içinde,
Buğday gibi öğütüldüm,
Yerle Gök kubbe arasında
Zaman en büyük sermaye,
Heba oldu acemi tacirler elinde,
Durdurun dünyayı diyen Gencebay,
Durduramadığı değirmenin içinde
Hava kapkara bulutlar tünemiş,
Semanın koynunda umutlar beklemede,
Ey zaman seni şahit tuttum,
Her giden ömrümün bir gününe,
Bağışladım tüm hücrelerimi,
Ağında sıkışan tırtılın aşkına,
Kelebekler uçunca dönerim,
Bulutlar karışmış semanın maviliğine,
Bir hayaldi tüm kurduğum düşler,
Hakikatler ilmik ilmik yüreğime işler,
Karşıki dağdan bir ejderha iner,
Zemherinin soğuğunda hücrelerim gevşer,
Sen ve ben diye ayırdım elimdekini,
Ne sen kaldı ne ben boşaldı elimin içi,
Yalvarmak yakarmak nafile,
Çırpınıyorum getiremiyorum geçen günleri,
Ömrümün baharında sevmiştim seni,
Mevsim güz sararmış yaprak gibi,
Çöpler arasında şimdiki yerimi,
Anlamadım nasıl ve ne zaman seçtiğimi,
Tüm umutlarım kıyılarda kaldı,
Kaldırımlar beni benden çaldı,
Örtecekler şimdi üzerime,
Buzdan örülmüş yorganı;
Kim bilir belki yaşamadı,
Ama yaşamaya aday biri,
Olarak gitti buralardan,
Acaba derler mi ki!
Erol KEKEÇ/23.03.2021/15.18