kendimden dışarı çıkmıyorum bu aralar
göndermediğin mektupları okuyorum
sonra tek tek zarfa geri koyuyorum onları özenle
bir yağmurcuk kuşu dikkatimi dağıtıyor
pencereme dokunup kaçıyor anlatacakları varmış gibi
özgürlüğü anımsıyorum dili yamultan o korkunç sözcüğü
bütün zamanların en iyi oyuncusudur o


ardından insan hakları, adalet ve kelepçeler
sırayla geniş bir alana yayılıyor irileştikçe irileşiyorlar
sesleri gittikçe yakınlaşıyor uygarlık tahripçilerinin
ve zulmün azgın binicilerinin homurtuları
insanlara bakıyorum yüzlerindeki kusursuz çöle
birden hatırlıyorum çölün yüzlere neden yerleştiğini
çöl yanıttır


çıkmıyorum kendimden dışarı uzun zamandır
ağaçtan yapıldım ben yakılacak yaştayım
gün sona erip okunacak mektup kalmayınca
bir gemi geçiyor evin içinden yutkunuş yüklü
daha çok artıyor yalnız kalma isteğim
bir pankart açıyor hayalgücü taşıyıcıları küçük balkona:
“yalnızlık yasaklanmıştır” diye yazıyor üstünde
yalnızlık gece yarısı ansızın açığa alınmış
kanun hükmünde karar-nağmeyle
üstelik hakkında hiçbir muhakeme kararı olmadan