Bende isterdim aşk dolu şiirler yazmak
Kalemime bir türlü yazdıramıyorum
Mutluluğun resmini mısralarla yapmak
Fırçama figürleri çizdiremiyorm...

İsterdim doğadan çiçeklerden bahsetmek
Gül ile bülbülün aşkından nasiplenmek
Deniz kenarında martı sesi dinlemek
Düştüğüm cendereden çıkamıyorum...

Hiç durmadan yanıyor bağrımda bir ateş
Öyle azgınki cehennem nârına eş
Odunu ihanettir, yakanı da kalleş
Irmaklar bağlasam da söndüremiyorum...

Bende mutluydum değişti kader çizgisi
Kalmadı bende aşk, bitti insan sevgisi
Yüzümde içimdeki kederin sergisi
Sahte gülüşlere sildiremiyorum ...

Bilirim değmez çektiğim bunca çile
Acılar depreşiyor, dert geliyor dile
Ne yapsam boşuna neylesem nafile
Zamanı tersine döndüremiyorum...

Çürük bir duvara yaslamışım sırtımı
Kaybettim bir anda sarayımı tahtımı
Sırtımdan hançerlendim yitirdim aklımı
Sürünüyorum bir türlü ölemiyorum ...

Erhan DOĞANAY