Issızlığın menkıbesinde öfkeli bir şehir.
Şehrin ibaresi iken şiir.
Göğe takılan bakışında ölümün akseden bir diriliş.
Neyin neyden ibaret olduğu mu yoksa sebep-sonuç ilişkisi mi?
Ve işte sonsuzluğa rükû ediyor elem ve kalem.

Bir nazenin masal ki.
Bir rivayetten öte şafakta saklı illa ki
Kıblesinde aşkın
Maviden gözleri yüreğin
Kelimelerin titrek değil güçlü gövdesi
Oysaki şairden evvel bir çocuğun iç sesi.
Her rengin doğasından doğan
Her duanın frekansında saklı güçlü iman
Bir reşit acı ki yere göğe sığmayan
Ne çok gözyaşı asılı
Aşkın imgelerinde
Göğe çentik atan ölü neferi evrenin
Kandilde hüsran
Kölesi aşkın
Uzanan ellerinde saklı
Yazılmayan her ferman…

Aslında şiirden kasıt
Arz edilen bir ölümden doğan
Yaşam gibi
Öykündüğü şairin
Aslında huzura özlem
Yaşamın da meali
Bu bitimsiz sevda
Kim bilir neyin nesiydi bunca satır?

Renksiz bir hüzün saklı na’şında şehrin
Şehre beyitler armağan eden
Göğün de menkıbesi adeta
Göğsünde yamalı bir defter
Kardığı her kelime
Yalnızlığına düşkün bir metafor
Bir lütuf ki
Reddi güç kabulü güç
Bir randıman ki
Sadece sessizlik elzem
Elbet hıçkıran bir ünlem
Kaybolan direnç
Ve işte manivelası hüznün
Bitmeyen bir redif
Kardığı her parantez
İçi dolu mu sahi mezarından öte
Sırat köprüsüydü her gece.

Elbet kalemin sessizliğinde
Ölen şair ve yazılmayan her güfte
Bir melodi çalan
Sadece Rabbine ait
Bir kıyım ki vuku bulan
Sadece Mevla şahit
Ve kıyamın öncesi
Ölümün öfkesi
Varlığın ibaresi
Yoklukla sınanan her beşer
Şairden öte
Ölü bir iklimde
Yerle yeksan edilen o varlık ki
Sonsuzluğuna dokunduğu inançla…

Şahlanan imgeler
Kurada çekilen bir sayı gibi
Saymaksa geri
İlerlediği her vakit
Aslında yazılmayan bir akit gibi
Göğü delen bakışlarında hasretin
Yokluğuna öykünen öncesinde
Diri bir rivayet
Ölümse bahşedilen
Yeten sadece O’na dair bir kudret.
Mezar taşında iklimin
Rengi solan bir kilim gibi
Altına şiirin serilen
Her hecede doğmaksa yeniden küllerinden…