Sevdin mi hiç bu dünyayı?
İnsan olmakla övündün mü?
Kendini diğerlerinin yerine koyunca utanıp,
İnsan olduğun için dövündün mü?

İnsan.
Her asırda bir şey icat etmiş.
Zamanı kendi doğurmuş gibi,
Her asra yeni bir isim vermiş.

Taş... Bakır... Tunç...
Her devirde ayrı silah...
İlk... Orta... Yakın...
Her silahla ayrı bir akın.

Her çağda ve her savaşta,
Daha gelişmiş, daha medeni...
Döktüğü her damla kanda,
Taşa dönüşmüş naçiz bedeni.

Hep daha fazlası ve daha fazla.
Ulaştıkça artan bir kibir.
Arkası gelmeyen bir hazla,
Evrene hep daha fazla zehir.

Bir kedinin gözünden baktın mı hiç kendine?
Bir köpeğin... Kekliğin... Geyiğin... Bıldırcının...
Dalları göğü kahramanca avuçlamışken,
Dibinden kesilen asil bir çınar ağacının...

Sevdin mi hiç bu dünyayı?
İnsan olmakla övündün mü?
Kendini diğerlerinin yerine koyunca,
İnsan olduğun için dövündün mü?

Uzadıkça uzamış, büyüdükçe büyümüş,
İnsanın kötüleşme ağı.
İcatlar bulup, asırlar devirmek kolay da,
Ne zaman gelecek bu insanlık çağı?