2
Yorum
10
Beğeni
5,0
Puan
564
Okunma
Bir muhtıra gibi çöker üstüne yalnızlığın çorak bitki örtüsü.
Yarınlara baktığında sislerin ardını göremezsin.
Sus pus olsa da her şey, yüreğinde çalar umudun türküsü.
Sesi o kadar kısıktır ki, sevmek istesen de sevemezsin.
Uzun ve zorlu bir savaşın enkazıdır bu hezeyan.
Kıtlığın ve yorgunluğun amansız acısıdır.
Ayağa kalksan zarardasın, bekleyip dursan zaman ziyan.
Bu bekleyiş sabrın en ağır sancısıdır.
Her sancı bir ölüme gebedir, mekansız ve zamansız.
Yaşamayı sevsen de delice, ölümü inkar edemezsin.
Ya da yep yeni bir doğumun habercisidir, apansız.
Bu yüzden o umudu yüreğinden, umarsızca silemezsin.
Düşünmelisin...
İnsan olduğunu bilmekle övünmek yetmez.
Konuşmalısın...
Sükunet ne kadar değerli olsa da, yüreğin sesi kadar etmez.
5.0
100% (7)
Cevap Yaz