Dünyaya geldiğimden beri içine çekiyor beni,
Zihnimin kıvrımlarında volta atan bu his.
Bazen ellerimi tutuyor sımsıkı,
Bazen karşıma geçip sırıtıyor pis pis.

Öyle büyüyor ki çığlıkları içimde,
Hiç bir ses duyamıyorum başka.
Ne mutluluğa yer bırakıyor kalbimde,
Ne de kalbimi kuşatan bir aşka.

Ondan büyük ne hissetsem,
Öfkeyle çıkıveriyor kuytusundan.
Uyanıyor uykusundan.
Ve namluyu dayıyor hislerimin şakağına.

Savaşıyorum zaman zaman.
O öldürüyor, ben kurtarıyorum.
Her ruhun duyguya ihtiyacı var, biliyorum.
Ama hiç birini elinden kurtaramıyorum.

Sonra öyle bir donanmayla,
Öyle silahlarla,
Öylesine öfkeli ve şiddetli,
Öylesine kudretli geliyor ki;

Sanki ruhumu işgal etmeye ant içmiş süvari,
Her yanıma pusu kurmuş bir terörist,
Ölmeye ve öldürmeye hazır bir gerilla,
Sanki içimde büyüttüğüm bir düşman...

Sonra kaplıyor her hücremi.
Beynimi esir alıp, uçurumdan aşağı atıyor hayallerimi.
Ve hükmediyor her zerreme.
Silip atıyor bütün gerçeklerimi.

İster tek tek uygula bütün nasihatleri,
İster bütün beylik sözleri yap kulağına küpe
Hakikat yok artık.
Artık tek gerçek var, o da şüphe.

Sonrası kâbus,
Sonrası esaret,
Kocaman bir yıkım,
Bitmeyen bir kefaret.

Şüphe

Her şeyden ve herkesten...
Geçmişten ve gelecekten.
İyiyi kötüyü,
Doğruyu yanlışı ayırt edemeyecek kadar...

Şüphe

Attığım adımdan, aldığım nefesten,
Tatlı bir gülüşten, kulağımdaki sesten.
Kafesindeki kuştan,
Hatta kafesten...

Sanki herkes düşman,
Herkes bir tuzak kuruyor.
Duyduğum her söz yalan.
Aslında hepsi, ruhumu talan...

Sanki yarın kap kara bir gün olacak.
Bir daha gülemeyeceğim.
Kem gözlerle bakacak herkes bana.
Hiç bir şeyi sevemeyeceğim.

Kütüphanemdeki kitapların içindeki karakterler canlanıp,
Karşıma dikilip beni boğacak...
Ve yahut şafak sökünce,
Güneş batıdan doğacak.

Şüphe

Sırtımda bir kambur.
Aklımda kurt,
Elimde hançer,
Yüreğimde ateş.

Işığıma gölge
Suyuma kir, aşıma zehir.
Allah aşkına, boğuluyorum artık.
Yok mu panzehir?