Çocukluğundur en değerli hazinen.
Onu koru.
Onu sev.
Ona sarıl.

Herkes sana sırt çevirdiğinde,
Sen ona dön yüzünü.
Emin ol, orada olacaktır.
Derdine derman olmasa da
Bir nebze alacaktır içindeki hüznü.

Onu düşün geceleri yalnız kaldığında.
Hele hele başını yastığa koyduğunda,
Aklına gelip beynini kalbura çeviren şeyler var ya,
İşte en çok o zaman düşün çocukluğunu.

Sahi, ne melun şeyler onlar!
Bütün gün ortada olmazlar.
Ama dalıp gideceğin zaman uykuya,
Seni rahat koymazlar.

Pusudaki düşman gibi karanlığı bekleyip,
Sokulurlar yatağına sinsice.
En savunmasız anında yakalayıp
Huzura ket vurur sessizce.

İşte en çok o an düşün çocukluğunu.
Çünkü artık kimse olmayacak.
Tek savaşacaksın artık, topsuz tüfeksiz.
Yalnız vereceksin mücadeleni kalkansız, miğfersiz.
Etrafıma bakayım deme sakın
Vakti geldiğinde karşında bulacaksın etrafındakileri,
Vefasız, sevgisiz, yüreksiz.

Sen hep çocukluğunu hatırla.
Hatırla ki;
Dünyanın yaşanabilir bir yer olduğuna dair,
Bir ihtimal kalsın içinde.

Çocukluğundur en değerli hazinen.
Zira ömründeki tek vakittir;
İnsanların iyi, barışçıl, sevecen...
Ve hayatın hep güzel olduğunu zannettiğin.

Yadırgama.
Ve hüzünlenme.
Yeri geldiğinde kendine bile düşman olabiliyorsa insan,
Sevdikleriyle savaşması ne kadar garip olabilir?