Tümlendi gece, koyudan gözleri bilinmezin
Tırnak içinde kayıp bir mısra
Kopuk ipin ucunda sallanan hasreti
Bitimsiz bir umut ve acele ile diken
Bilindik ne kaldıysa geride
Maharet miydi yoksa kopacak kıyametin öncesi
Hangi minvaldi hem, söyle
Geride kalan yasın, yaşın metaneti…

Bir milat ki miadı dolan;
Bir renk cümbüşü belirsizliğin kara gövdesine konan;
Bir yitim bir yudum;
Bir mihenk taşı gölgesinde kaderin sunumunun:
Öpüşen iki duygu ve birbirine kavuşan
Bir tutku idi ki tutulan nutkundan
Firar eden şairin:
O hissikablelvuku.

Aşınan zaman zımba misali öncesinden
Firar eden ipek böceği
Kavuşulası kanatları kelebeğin
Oysaki uzun olmalıydı ömrü
Ne bir gün ne bir sene
Ne de bir asır
Sırlarına vakıf hasretin dikilesi yalnızlığı
Hep diken diken
Hep de yorgun
En çok üzen ise seferi yalnızlığında yılların
Bir dokun bin ah işit, dercesine huzur bulan
Yaşlı ve yorgun vücudun
Sonlanmış iken cihandaki vazifesi…

Şimdiler ve sonralar
Suskuyu sunan ve giyinen endamlı turnalar
Ne kuş ne insan ne de sıradan
Tutsak duyguların rahmine sokulan
Bir bebek gibi her pışpışladığında şairin
Solan renkler gibi
Azadesi sözcüklerin
Azımsandığından da öte şairin
Ve işte yorgun misafirlerin gidiş saati:
Ansızın hâsıl olan o heyelan
Oysaki az evvel tutmuştu elimi:
Ah, be anne, cihan yangın yeri sen gittin gideli;
Bilemedim acelen neydi
Sözleştiğimiz yerde sabırla bekle beni…