Unutmayın...
Ne zaman ki masumlar görmezden gelindi.
Ölmemek uğruna öldürdüğünüz de.
Belki de öldürüldüğünüz de.
O huzursuzluk içinizi yakıp duracak.
Kurduğunuz o küçücük hayallerinizi bile hüsran olacak.
Sonrasını iyi düşünün.
Neler hissettiğinizi anlayacaksınız vakti gelince.
Hadi söyle bana.
Bir daha gülümseyebilir misin öyle özgürce.
Dağlarında ışıldayan güneş..
Karlarında açan çiçekler gibi
Masmavi gökyüzünün parlayan yıldızları.
Gecenin güzelliği.
Oyun değil ölüm oynamak değildir öldürmek.
Hiç uğruna.
Yaşatmak için çabalar varken.
Öldürmek neden.
Açlıkla iç içe yaşarken yığınlarca insan.
Umut köprüleri kurarak çare olmak oynamaktı.
Yaşamak o anı anlamak yokluğu.
Ve acıyı anlamak.
Mutluluğu tatmak gibiydi.
Dünya bir oyun sahnesi oyuncuları ise belli.
Aklımda büyük düşünceler
Düşünüyorum dilimden düşmeyen o dua ile.
Seviyorum yaratılanları.
Yaratandan ötürü seviyorum.
Dağlarını, ovalarını ve ağaçlarını canlı cansız ne varsa.
Hepsini seviyorum.
Ve bir şairin şiirindeki anlatıkları gibi.
Bir şarkının namesi gibi seviyorum
İnsanlığı seviyorum
Ve hiç olmayı...
Acıların hep kazanıyor olması ne acı
Bu muhteşem eserin sahibini düşünmeden
Bu soru hala cevapsız.
Ve cevaplar ise hala yetim.
Karabasanlar çökmüş her yana.
Ölen kimdi ki kimdi öldüren.
Zaman zavallıların ve masumların zamanıydı.
Ölüm insanlar içindi.
Öldürmek ise asla değil.
Korkuyorum böyle yaşamaktan.
Neler hissettiğimi nasıl anlatsam ki.
Suyun aktığı yerlere düşüyordu ışıltılar
Kirli ellerin değmeyeceği durulukta akıyordu.
Temizlenmeli insan temizlenmeli.
Yıkıyorum kötülük adına ne varsa.
Ölmemek, öldürmeden yaşamak için.
Silmek tüm kötülükleri insanlık adına.
Tarihe not düşerek.
İnsanlık adına öldürmelerin olmadığı bir dünya.
Çocukların gülümsemesi gibi güneş yeniden doğar.
O zavallılar bir daha öldürülmemeli.
Dünya denilen bu avluda çiçekler açmalı.
Ve yaşamalı insanlık.

Mehmet DEMİR
06.12.2020 AN"KARA"