....
Sen, ’belki’lerin kanadını
’Ancak’ sapanıyla vurduğun o gün
Yalan ettin hikâyemi
...

Avara avara gezen
Sırtı kambur, ihtiyar bir soru işaretinin cenderesinde
’Elemi kârın’
’Yakmak kaderidir nârın, yıkılmak depremidir yüreğin’ dedin
Öyle harami ve öyle sisli kalsın diye dağım
’Asla’ nın dünyasında,
Bana "çünküsüz" bir kıyamet bağışladın
Bana ağzından öpülesi çığlık
...

Beni tepe taklak seğirten bir ünlem gibi deliye döndürdün
Üstüme üstüme geliyor şehir
Beni ’iki nokta üst üste’ şefaatsiz bir günâha düşürdün
Beni ’den’siz bir kuyuya!
Beni ölü doğan günlerin şafağına sürdün
Her ölüm biraz daha zor olur
Biraz daha kahhar ..
Söylemedin!
...

Hunharca katledilen saatlere
Cinnet artığı gölgelere
’Tırnak içinde’
Yersiz yurtsuz gövdelere kul ettin

...
Pâre pâre /bölük pörçük içimin imi’ni ,
İçimde bağımsızlık isteyen o birini
’Parantez’ içine hapsettin
...

Bana ’ama’sız
Bana ’nokta’sız
Bana soğuk bir namlu bıraktın
Bana elinden öpülesi intizâr!
Her kar tanesi bir kurşuna özenir şimdi
Vir’gülü bol soluklu kitaplarda
Bana ’ki’ li bir dram
...

’İki ayraç’ arası hürriyetsiz sabahladığım
’Yani’sinde sallandığım son kıyametim bu olabilir!

Hadi ’son’ noktasını iliştir cümlene
Hadi bitir beni

-r-