Buhar olmadan hayatın demliğinde
Hangi kıvamı bekliyor, bilmem ki zaman
Sabırla sınanmış dakikaları, ömre çevirirken
Bir gülüşü bile, hatırlatmıyor
Bir de sürgün sevdalar yok mu
Ah (!) öl diyor !
Öl !
Bana bırakma !

Kalıyorum
Balkonsuz bir evin penceresinde
Bir boşluk seyrettiğim, uçsuz bucaksız
Hayallerim darmadağın
Dışarısı kar
Dışarısı boran
Dışarısı fırtına
Ve bir uğultu kulaklarımda
İsyanı başlıyor geçmişimin
Düşüyor bedenim
Geleceğin boşluğuna

Sonra
Sonra hasreti yatıyor başucuma
Ben saçlarını okşuyorum
Sadece o, gülümsüyor bana

Hangi susuzluğun kuraklığını yaşıyor topraklarım ?
Ümit ümit tükenirken
Sayfa sayfa karalanmış bir hayatın
Hesabını vermek te var
Gel de çık işin içinden
Hay senin çarkına felek (!) diyesi geliyor insanın
Ve soruyorum
Hiç mi hatırası kalmaz, bir tek baharın
Ümit bitik
Sevdalar yarım
Kavuşmalar kısa
Bir de "vuslat" var !
O da, imkansız nasılsa !

Oy ömrüm !
Üçün/beşin kalmadı
İstediğin gibi geç
Acısı benim
Tatlısı senin oldu, bütün zamanların
Geldin/gittin nasıl bir fasılsa
Bir duam var, gerçekleşmesini istediğim
Son nefesin, son dileği gibi bil
Gün olup harmanda, savrulunca tozlarım
Ardımdan dua, bir yana dursun
Lazım değil, kimseden helalliğim
Gülüşüne kurban olduğum meleğim
Yüreğine gömsün beni
Kefen istemez nasılsa

İbrahim ÖNÜÇ