Izdırap denen şeyi, bilmezdim bir zamanlar.
Oysa,şimdi benimle, o sonsuz ızdıraplar.

Dünya,çile dünyası, hayat sanki bilmece,
Üç hecelik yalnızlık, gönlümde binbir hece.

Ne tufanlar yaşadı, şu ağırlaşan beden,
Yıllarım oldu önce, beni terk edip giden.

Bu avare benmiyim, bu başı boş beyhude ?
Nice imtahanlara hazırlanacak günde.

Bilmem ne zaman biter, bu kayg, bu viranlık ?
Günlerim zından oldu, gecem bin kat karanlık.

Ömrüm mindere çıkmış, zamanla güreşmekte,
Ne çırpmadan haberdar, nede künde bilmekte...

Ne umutla bakardım, ufkuma,afakıma,
Şimdi aynı gözlerle, ağlarım hüsranıma.

Ne zaman alışacak ? ah (!) bu zulmete gönlüm.
Ne zaman tükenecek ? ölüm üstüne ölüm !

Fazla sürdün ey gece, bu kadarı da olmaz !
Sor bakim afakına, bu güneş neden doğmaz ?

Sussun artık hayaller, konuşmalıdır gerçek.
Zaman terazisinde, yine hep aynı ölçek.

Kendini kayalara vuran dalgayım şimdi,
Çünkü, bu çile bana, sanki zembille indi...

Mutluluk deryasına inmiş perdeler tek tek,
Ne büyük cefa imiş, mutluluğu görmemek.

Artık gönlümde kopan fırtınalarda durdu,
Şimdi,bu bedbaht gönlüm, sanki harabe oldu.

Bir parça tebessüme şimdi candan hasretim.
Şu çile dünyasında, mutlulukta mı yetim ?

İbrahim ÖNÜÇ