Kahpe zamanların
Kuytu geceleriydi
Firardaydım
Kardeş türkülerin, kol kola söylendiği
Sevginin
Gül tomurcuğunda sunulduğu, hayallereydi kaçışım
Yaşamaya ve yaşatmaya idi inadım
Oysa, pusu kurmuştu ihanet
Vurulmuştum
Yok dedim
Şimdi zamanı değil
Zamanı değil ölmenin
Ben daha çocukların
Gülüşlerini seyredeceğim
Ama vurulmuştum
Kan doldurmuştu geceyi
Sokak başları karakoldu fakat
Kimse görmemişti katilimi
Evli de değildim oysa
Kızım gelmişti gözlerimin önüne
Gümüş telli duvağı ile
Baba dedi
Nereye gidiyorsun
Tuttu ellerimden
Ben yaşama tutundum
Katilim hala kayıp
Yıllar geçti üzerinden
Bir kızım oldu
Hatıra aldım, duvağının gümüş telinden
Sonra çocuklar gelip geçti ömrümden
Elleri yumuk yumuk, dizleri çamur
Ama, eskisi gibi kokmuyor, nedense ıhlamur
Yorgun ve umutsuz bakış gözlerinde
Yaramsa hala kanıyor
Bütün zamanların en büyük isyanı yüreğimde
Çocuklar, gülmeyi hala bilmiyor
Ah (!) diyorum ah
Zaman, bir mum misali eriyor
Ben ölemiyorum
Kovulduğum günden beri cennetten
Bir efkarlı geceydi
Yaram ağır
Katilim, hala kayıp diye biliyordum, neden
Rastgele yumruklar savurmuşum, demek ki karanlığa
Kiminleymiş kavgam bilmeden
Boşuna değildi oysa kavgam
Yaşamak içindi özgürlüğü
Bir çocuk gülüşünden
Şimdi anlıyorum ki
Katilimi içimde taşıyormuşum ben

İbrahim ÖNÜÇ