hoyrat zamanın eprimiş kollarında
ışığı sönmüş ıssız bir deniz feneriyim
herkesten uzakta,bir başıma
ömür dönencesinde
ne yana dönsem
kendime çarpıyorum

kör karanlık bir gecede
karmaşık duygular içinde
gidip geliyorum...
mevsim sonbahar
içimde umutsuz güz duygusu
yaralarımız buz kesiği
bıçak sırtında bir hoşgörü
çatlamış sabır taşı
kırık,acı bir gülümseyiş
iflah olmaz bir yürek

geceye feri sönmüş gözler damgasını vuruyor
katmerleşen dilsiz acılar yaşanıyor derinden
her şey nasılda hızla değişiyor
zamanla her şey eskiyor
eksiliyor hiç durmadan...
sevgiler eskiyor,özlemler eskiyor
hayaller eskiyor,biz eskiyoruz

düşe kalka öğreniyoruz hayatı
gitgide tüketiyor,yitiriyoruz ne varsa
sevgileri,hayalleri,ümitleri...
bazen değmeyecek insanlara
boşuna nefes tüketiyoruz
bazen de kısır bir döngü içinde
kendimizi,özümüzü tüketiyoruz
ağır bedeller ödüyoruz ziyadesiyle
gözden düşenler de cabası

bu son fasılda
bildik kaygılar içindeyim
hiç tadım tuzum yok
yıkılan paramparça hayallerim
darmadağın bir enkaz yığını
güleç çocuk yüzüm
kaç bahar yaşadı da
sonbahar,kış şimdi

hep acemisi oldum ben bu hayatın
herkesi kendim gibi sandım
kim bilir kaç kez aldandım
kandım,yandım,dayandım

bir gün daha eksilirken ömürden
neler neler geçti gözümün önünden
hem cenneti,hem de cehennemi yaşadığımız
hayat denilen bu mekanda
içimden bir ses bana
yabancı yabancı diye sesleniyor
aşina yabancılar diyarında
bende durmaksızın gidiyorum

AYLA CERMEN TÜFEKÇİ