ey Sevgili duy beni

senden sonra
yanık kokulu alabora yalnızlığımda
neler oldu neler bir bilsen
anlatacağım sana yana yakıla
dinle beni eskisi gibi cankulağınla emi

oysa seninle birlikte yaşayacağımız
daha ne güzel günlerimiz olacaktı
denize bakan çiçeklerle donattığım balkonumuzda
görenleri imrendiren doyumsuz sohbetlerimiz
sahil boyu yürüyüşlerimiz,gülüşlerimiz
hayallerimiz,hiç bitmeyen umutlarımız
yine arabamızla birlikte il il gezerek
dost ziyaretlerinde söyleşilerimiz olacaktı

evimizin direği,canıma can katanım
huzurum,mutluluğum,gülen yüzüm
yaşanılan ne varsa her şey yalan oldu
yaşanılamayan baharlar sonbaharda tarumar
zamansız ayrılığınsa içimde çöreklenen dert

ah benim can yarim
sen uzaklarda edebi yalnızlığında
ben bizim olmadığını bildiğim meskenimizde
sen benden,ben senden bihaber
matemli sırdaş gecenin kollarına tünemiş
ölü bir düşte nefessiz
donuk bakışlarınla beni süzerken
bilsen nasıl da büyüyorsun
jilet kesiği kızıl göz bebeklerimde

karabasan gecenin deminde
havsalam darmaduman
içim derinden iç geçiriyor ç/ağlıyor
göğsüm sıkışıyor yüreğim k/anıyor
ömür defterimde biriktirdiğimiz anılar
nasıl da üşüşüyor beynime dalga dalga
ve ben her dalgada
kayboluyorum zindan gecenin kara gözlerinde

alnımın tabelasına yazılmış kara yazım
böyleymiş kaderim,hiç çıkmaz ki avazım
sus pus oldu inleyen gönül sazım
zemheriye döndü baharım yazım

senden sonra
şiirler,şarkılar yazmadım
birlikte dinlediğimiz türküleri dinlemedim
balkonumuzda hiç yemek yemedim,etrafı seyretmedim
doğru dürüst sofra kurmadım kendime
ne heyecanlandım,ne de canlandım
seninle birlikte duygularım mı kayboldu ne?
bülbül gibi konuşan ağzımı bıçak açmadı
evin dört duvarları gelse de üzerime
yine de hiç çıtım çıkmadı
bazen sel oldu gözyaşlarım
kendi bendini aştı,sokaklara taştı

senden sonra
ya gönlümdeki kaos
onu sorma hiç
Mekke’de şeytan taşlama sırasında çıkan izdiham gibi
kaç ölü,kaç yaralı var sayısını bilmiyorum
bildiğim yalnız sensin yaşayan bölük pörçük yüreğimde

ey kara entarisini kuşanan efkarlı gece

bir ben miyim tenha gecede al fistanlı gelincik
bir ben miyim iple çekilen hayalleri boca edilen
bir ben miyim sonbahar rüzgarıyla savrulan
bir ben miyim gülen yüzü solan
bir ben miyim altmışından sonra gerçeklerle yüzleşen

ey vefakar muteber Sevgili
güzelliklerin en sefalısını sende yaşadım
yine sende tattım sevginin en hasını
huzurun en alasını sende buldum
sende buldum kaybettiğim kendimi

senden sonra...
bütün mevsimlerim sonbahara evrildi
gözlerim sararan bir bir düşen yapraklara çevrildi
ablukaya aldı beni devasa som hüzünler

bu aralar ne kadar da bizarım kendimden
bir başıma bıraktın beni
ne kadar çok özlüyorum seni
zinhar unuttum sanma
inan ensemde hissediyorum nefesini

sanki hep gelecekmiş gibisin
keşke gelsen,çıkıversen ansızın karşıma
harabeye dönen,küs gönlümün gönlünü yapsan
kaldığımız yerden tekrar devam etsek yaşamaya

neredesin ey Sevgili
hadi gel de tut yaralı yüreğimden
emsalsiz yumuşacık güzel ellerinle
rüyamda da olsa gel ne olur

AYLA CERMEN TÜFEKÇİ

2 yıl önce vefat eden rahmetli Sevgili Eşim’e ithafen yazdım.
(Biliyorum elinde olsa bu kadar zaman bekletmezdin beni hiç! )

Resim ablamın el emeği,şarkı sözleri de bana ait