gök kubbeyi kuşatan ay ışığı altında
durgun bir geceydi yazdan kalma
ayın şavkı vurmuştu kararan yüreğime
bir yanı denize,bir yanı göğe bakan
heba olan ömrümün seyir terasında
seyre daldım cümle alemi
el alemden uzak
aşka aşık
aklım karmakarışık
bir yabancıya bakar gibi baktım kendime
bir de beyhude gelip geçen vefasız yıllara...

sahi,sırı dökülmüş bu ayna ben miyim?
yüzümde eğreti duran sahte bir gülüş
kanatlanıp yere çakılan eski bir düş
şakaklarımda ağaran geceler
nar taneleri gibi dağılan
hançer saplı ciğer yarasının
iç yakan kıvılcımları
son günlerde gözümün önünde uçuşan
bu sineklerde neyin nesi şimdi?
kapıma soluk soluğa koşarak gelen
yaşlılık alametinin ayak sesi değil de ne?

üzülme dedim çocuksu bakan masum yüzüme
bir an evvel büyümek isteyen sen değil miydin?
büyüdün de sanki başın göğe mi erdi?
hangi ara lisanını bilmediğin diyarlara gittin
gittin de içindeki çocuğu ne ara unuttun
oysa sen bende yeşerecek hep bir umuttun
yoksa sen de ben gibi dilini mi yuttun
bağdaş kurup hüzünleri kendine mesken mi tuttun?

kurşun işlemez müzminleşen yalnızlığımda
boğazımda mühürlendi,sitem dolu sözlerim
göz çukuruma gömüldü,yanıp kül olan hayallerim
ay’ın ak gerdanına asılı bir çift gözde
çırılçıplak takılı kaldı sonbahar gözlerim

AYLA CERMEN TÜFEKÇİ