bir zamanlar...

meftunu olmuştum nevbaharın
binbir umutla masmavi sevgiler ekmiştim
yüreğimin tarlasına evlek evlek
ben gülünce tomurcuk güller açardı
al yanaklarımın gamzelerinde öbek öbek
gözlerim sevdiklerime bir başka bakardı
gül dalında bülbüller ah etmez,aşk ile şakırdı
masumane bakan çocuk gözlerimde
ne de güzel toz pembe olurdu hayat

bir zamanlar...

yere göğe sığdıramadığım
el değmemiş pirüpak hayallerim vardı
içimde kımıl kımıl kımıldayan
yanıp tutuşan özlemlerim vardı
göz pınarlarımdan sular akardı oluk oluk
sevgiyle çağlayan bir ırmak gibi
duygularım depreşir,mecrasından taşardı
atardı kendini denizin açık kollarına
dalgalar kucaklar,okşardı onu ulu orta

bir zamanlar...

uçsuz bucaksız gökyüzünde
geniş kanatlı bir kuş olup
asuman karnavalının geçit töreninde
binbir umutla havalarda uçasım
sevdiklerimin penceresine konup
onları bir an önce göresim gelirdi
içmeden beni sarhoş eden
bahar yelleri eserdi başımda
dört mevsim

bir zamanlar...

yağız atlar gibi dört nala koşardım
yorulmak nedir bilmezdim
sevincimden yerinde duramayan
içi kıpır kıpır kıpırdayan
naif,zarif bir çocuktu yüreğim
deli bir akıntıydım kimi zaman
karışırdım denizin derin mavi sularına
kıyılarındaki martılar nasıl da cilveleşirdi
hayatın cilvesine aldırmadan

AYLA CERMEN TÜFEKÇİ