ne zaman hazan mevsimi gelse
yabancı olurum kendime,tanıyamam
yılkı atları hüznünde olur mahzun yüreğim
hasretle mazim geçer gözlerimin önünden
ruhumun derinliklerine gömülür giderim
mecalsiz,gayesiz,başıboş,özgürce

fersiz gözlerle bakarım ufka
uzakları gözüm kesmez
koşamam,coşamam yarış atı gibi
kurur göz pınarlarım,ağlayamam
sesim boğulur içimde
duyulmaz sessiz çığlıklarım

başı dumanlı bir dağın yamacında
huzurun deminde kendimle
uzaktan uzağa seyre dalarım dünyayı
eski baharları ağırlarım
gözlerimin verandasında
gözyaşları seliyle

uzak iklimlerin derin yalnızlığında
çocukluğumda merak ettiğim
cevabını öğrendiğim her soru
yerini kaygı dolu sorulara bırakırken
hayatımın zirvesinde anlıyorum
Hanya’yı Konya’yı

şöyle bir tepeden baktım da hayata
ne çok ciddiye almışım her şeyi
oysa ne çok yanılmışım
hayatın benimle nasılda dalga geçtiğini
yıllar geçip,yaş kemale erince anlamışım
meğerse bir aldanışmış hayat

ey benim dertli çalan sazım
kendimden başka kimseye geçmez nazım
sahi,hani nerede benim baharım yazım
rüyalarımda bile hiç çıkmaz ki avazım
bana,beni anlayan bir ben lazım
benimle ağlayan,benimle gülen

eylül hüznünde
yıllarca haksızlığa uğramış ağustos böceğinin vedası
gökyüzünde tavaf eden çığırtkan martı sürüleri
darmadağın,gün ışığı görmemiş yorgun düşler
örselenen çocuk yüreğim kaygılı ve tedirgin
ya gönlüm,kırk yamalı bir bohça gibi
diğer tarafta da cilveli bir hayat

AYLA CERMEN TÜFEKÇİ