eskiden çocukluğumuzda
ne de güzeldi bayramlar
sevinçti,mutluluktu
saygıydı,sevgiydi,
birbirine sarılıp kucaklaşmaktı

günler öncesinden
bayramlık elbiseler,ayakkabılar alınır
onları bir an önce giyme heyecanı
bizleri bizden alırdı bir zamanlar...

bayram sabahı nağmeler bile
güne gülerek başlardı
eski nostaljik radyolarda
oyun havalarıyla nasılda coşardı
açık kapılardan içeriye
çoluk çocuk,komşular
eş dost,akrabalar girer
bayram sevinciyle dolar taşardı

bayramlarda büyüklerin elleri öpülürdü
küçüklerin gözlerinden
verilen harçlıklar ne kadar da değerliydi
paraları saymaktan keyif alırdık
senin şu kadar paran olmuş
benim de bu kadar diyerek...

bayram yemekleri
börekleri,çörekleri,
tatlıları,lokulları
zevkle yapılır,ikrama sunulurdu

tıpkı çocuklar gibi,
şekerlerden daha tatlıydı bayramlar
şimdiki gibi hüzün kokmazdı hiç
herkesin yüzü şen şakrak gülerdi
hasret kalan yüreklerin
vuslat sancıları sona ererdi

bayramı vesile bilen
küsler barışır
kin ve nefret gibi
kötü duygular
hoş görü ile aşılırdı

soruyorum dünya aleme?

dünya mı değişti,yoksa biz mi değiştik?

gitgide hayatın tadı tuzu kalmadı!

nerede o eski bayramlar?

hani nerede o eski insanlar?

bizler büyüdük,dertlerimiz büyüdü
oyunbozanlık bile yapamıyoruz
hayat denilen bu oyunun içinde

demem o ki...

çocukluğumdu bayram!

annemdi,babamdı,sevdiklerimdi

rahat nefes alabilmekti,sağlıktı

sevdiklerimle geçirdiğim her bir gün
benim için bayramdı,bayram!

AYLA CERMEN TÜFEKÇİ / 13.05.2021