aşkım
ben ölürsem sen ölmezsen
aşkım
sen ölürsen ben ölmezsem
sakın yüz vermeyelim acıya
hiçbir şey yaşamımızdan büyük değil

pablo neruda


I

ederi peşin ödenmiş bir kulluk
kaderinin eşiğinde durdukça
gölgesi doğarmış kedere
tenhanda bir ölüm peydahlanıyor
sarıldıkça kendine hasret
gerçek kabuğundan yırtılıyor
zaman da uyuyor ya koynunda
tam da o sırada
beklerken düş gözlerime
biz yeniden yalnızlığı yazıyoruz
öpülmemiş bir kirpiğin
intihardan sayılmayan düştüğü yerde

düşünme sen şimdi bunları
derin mevzu o öpülmemiş kirpiğin

II

yaş haddinden emekli olmuş bir hece
eksiltmek için siliyor hayatı
dinledikçe ürperten güftesini
kurşunî bir parıltı dağılıyor
sûretin yalan çizgilerine
yorgun dünyasında
yorgun aşk
tam da o sırada
ışıkken gece gözlerinde
biz yeniden ayrılığı parlatıyoruz
kaymamış bir yıldızın
dilekten sayılmayan düştüğü yerde

düşünme sen şimdi bunları
derin mevzu o parlayan ayrılık

III

acıları yağdıran tanrı yaşındayken ben
sadece fiyakalı bir uzaklıktın sen
dokunsam adın
üzdükçe yaşın eksilirdi
koştukça aşk’a
yaraların güzelleşirdi
daha çok sevmenin getirdiği korkularla
tam da o sırada
biterken her şey gözlerimizde
biz yeniden aşk diyoruz
atmayacak bir kalbin
düzden sayılmayan çizgisinde

düşünme sen şimdi bunları
derin mevzu o atmayan kalp



alicengizoyunu
(... lakin gözün her gösterdiğine , her kalbin hazır olmadığını da bilmek gerekir ...)