"Hala bir şeyleri hayal edebilmek özgürlük değil mi
Ve hala bir şeyler için koşuyor olmak bizi ayakta tutmaz mı?
Bu kocaman boşlukta sımsıkı sarılacak bir şeyler bulmak
Ve artık kollarımız kopana dek bırakmamak, en büyük mücadele olmaz mı?
Hiçbir şeyi biz seçmediysek, kendimizi sevmek
Ve dinlemek, tanımaya çalışmak
Aptallık olmaz mı?
Bizi biz yapan bu topraklar, bu insanlar, bu kavga
Biz, doğrudan mı biziz, yoksa dolaylı mı?
Derin bir bıçak yarası gibi hakaretler bize sunulmuşsa,
Ya da bu sızlamalar seçmediklerimizin eseriyse
Kaçmak yeterince orantılı olmaz mı?
Bambaşka bir rüyanın bambaşka bir saniyesi olmak isterdim
Bu benim tarafımdan mümkün kılınamaz mı?
Aynaya bakmaktan çekinen bir hanımefendinin
Empati kuramıyor olması kolay anlaşılır mı?
Ya da bu bizim tamamıyla saf düşüncemizin
Kirlenince yabancılaşmamasıyla bir tutulamaz mı?
Eğer özgürlük hayalperestlik değilse
Koşmaksa sadece, koşmak her anlamıyla açıklanır mı?
Eğer koşabildiğimiz halde ayağımıza bağlı taşlar varsa
Bu da özgürlükten sayılır mı?"