Fırtınalı bir günde soldu buğday başağı,
Verim düşük kalınca, ambar dolmadı daha.
İsyan eden nefsimi yuvarladım aşağı,
Kaşı, gözü yarıldı, şifa bulmadı daha.


Ele avuca sığmaz haşarı nefsim ile
Cebelleşip durmuşum, çile üstüne çile,
Şeytan’da boş durmuyor, işi gücü hep hile,
O kadar yoruldum ki; gücüm kalmadı daha.


Ne uyudum doyunca, nede bir hayal kurdum,
Nefsim tamah ettikçe, kaldırıp yere vurdum,
Bize hep hasret düştü; dağıldı yerim, yurdum,
Yakamdan tutan gurbet, geri salmadı daha.


Yaş kemale erse de, nefis gençlik peşinde,
Yıllar geçip gitse de, durur yirmi beşinde,
Korktuğunu görmedim cehennem ateşinde,
Aramız çok bozuldu, iyi olmadı daha.


Dünya kula yâr değil, elbet bize de kalmaz,
Nefis delik bir çuval, ömür boyu hiç dolmaz,
İyiliğe manidir, hayır yoluna salmaz,
Gece, gündüz ders verdim; öğüt almadı daha.


Nefsim sıcak isterken, göğüs verdim poyraza,
Kışı mutlu geçirdim; erdim bahara, yaza,
Tırnaklarım köreldi toprağı kaza, kaza,
Gönüllere gül diktim, gonca solmadı daha.



Sabri Koca