Bir ana, babanın en zor zamanı,
Evladı toprağa verdiği andır.
Kesilir dizinde bütün dermanı,
Gönülden damlayan ah-ı figandır.


Evlat acısına yürek dayanmaz.
Kor düşse kalbe, bu kadar yanmaz.
Gözyaşı sıcaktır, soğukta donmaz.
Murada erenler; ehli bihandır.


Nasılda gitmişti; buruk, vedasız.
Duvara bakarlar sessiz, sedasız.
Yaradan duyarmış; harfsiz, nidasız.
Tek sığınacak yer; ulu divandır


Feryadı sessizdir, kaldıramaz baş.
Gözünde süzülür sicim gibi yaş.
Teselli edemez hiçbir arkadaş.
Hakka arzuhali; sabr-ı nihandır.


Hüzün yağar sanki ruhsuz taşlara.
Dünya sükut eder, döner kışlara.
Hakim olunamaz akan yaşlara.
Nasıl ağlanmasın; giden civandır.


Gök kubbe yarılır, üstüne çöker.
Gizliden gizliye derin ah!. Çeker.
Rabbine sığınır, boynunu büker.
İmtihanın yeri; dâr-ı cihandır.


Sabri Koca

bihan: iyiler, iyi olanlar
nida: seslenme
nihan: gizli
civan: genç
*dâr-ı cihan: dünya

(Acıları tarif etmenin zorluğunu bile, bile; genç yaştaki evlatlarını toprağa veren ana, babaların duygularına tercüman olabilmek için yazılmıştır.)