Sen herkes gibi değildin !...
Olmadın zaten !...

BU ŞEHİR

Kimsesiz sokakların
Arnavut kaldırımlarında sabahlıyorum
Yazdan kalma geceleri hayal ederek
Hafif ama, ayaza çalan bir rüzgâr
Galiba kış, bu sefer erken gelecek
Ve eski bir melodi, dudak ucumda
Yüreğim, yokluğuna esir
Yansın diyorum
Yansın, bırakıp gidemediğim bu şehir !...

Işıklar sönerken yavaş yavaş
Balkonlarda,ağır bir izmarit kokusu
Yüreğimin yanık kokusuna inat
Gözlerimdeyse, alışamadığım yalnızlığn korkusu
Ama bir umut
Bilsem ki, çıkıp geleceksin karanlığı yararak
Göğü, indirirdim yere
Ve kurşunlar sıkardım, güneşin doğduğu yere
Yasını tutardım sonra ağlayarak

Hala nefesimde, nefesin var sanki
Avuçlarımda, sıcaklığının teri
Ve cevap bulamadığım bir soru
Ne kadar sevdin, gidipte dönmemeyi ?
Niye ağlasın bu yürek
Söyler misin,
Pas tutmuş duygularıma, şimdi kim can verecek ?


Ey bu şehri bana dar eden şiar
Gidişine değil, kalışına takıldım
Bir selam gönder, saçlarının rüzgârıyla
Azıcık ucu yanmış
Ben de bileyim
Bedenim burada, yüreğim kimde kalmış


Sen herkes gibi değildin
Olmadında zaten
Ama yine de
Ne seni hatırlayacak bu şehir
Ne de beni
Yok olup gideceğiz
Bu şehir efsanesinde
Dileklerimiz kalacak, her kayan yıldızın peşinde
Ve Arnavut kaldırımlarında ayak izimiz

İbrahim ÖNÜÇ