Neye meylettiysek yalan, dostum.
Göğün kanadığı ayan beyan.
Neresinden çekiştirsek de ruhu
Sökün etsin huzur ve nizam.

Öğün atladık biteviye
İp atladık adeta sözcüklere basmamaksa
Yerin altında kalan devasa bir ayak izi
Geçkin ruhu şiirlerin
Şirin mizacı şairin…
Neye yetti ki, dostum?

Yetindiğimize şükredip
Bir tek severken açgözlüydük.
Bir muska bir de tütsü
Def etmek adına kötü büyüyü
Lakin büyülenmiştik bir kez
Hakkın nazarında ruhumuzdaki sayaç.

Oynar başlığı acıların
Oynamadan yaşamanın verdiği hazzı
Duyumsadık illa ki
Maskesiz kalp gözüne yakışandı
Umut ve iyi niyet
Mecazi da bir firar
Tutuşan etekleri sözcüklerin
Yere göğe sığdıramadık bu aşkı, dostum.

Temenni ötesi
İşinin de ehli bir gönül:
Kozasına düşkün şairin
En çok da kendine küstüğü…
Düşkünlüğü ise şiirlere
Katıksız bir sevdanın manzumesi
Elyaf sevinçlerin gölgesinde
Taşan bir masal
Köpükleri değildi denizin
Köpüren sevdalar
Maviden ibaret olsaydı keşke hayat.

Pembeleşen yanaklarında göğün
Devasa bir sağanak illa ki illa ki
Temiz kılacaktı kâinatı baştan ayak
Sözcükler kulvarında yanan bir meşale
Örtündüğümüz kadar da sahteydik, dostum
Ötüşen kuşlara benzemekse…

Yalanın da en hası
Ne de olsa insandık ve kirli:
Sevgiyi çarçur eden şu hazan makamı
Notaların uçuştuğu boşluk
Severek de içine düştüğümüz uçurum
Gölgelere minnet etmeden
Sevgiyi baş tacı eden
Üç beş mazlum
Parmak arası acıların büyüdüğü
Rehavetin tokalaştığı ihanet
Nihayetinde taşkınlara sebebiyet verdi.

Menzilinde göğün
O kırık teker ki
İşi baştan bozan.
Haydi, yatalım geceyi kovup
Gündüze meyledip
Ocakta yaktığımız çörekotu
Bir de kovalım nazarı, yalanı
Kem gözle bakanı
Aşka kanat açalım geç olmadan
Mevsimin de dilinde bitti rüzgâr
Süpürdüğü çer çöp…

Kayda aldığımızdan çok öteydi hayat
Hayaller fora, dostum
M/eziyet bildiğimizdi madem sevmek ve umut
Nutku tutulan sözcüklerin kılına gelmeden zarar
Varsın sevip de ölelim ağır ağır…