Geceyi vaftiz ederken gün batımı
Sürüklenirim yağmur kokusunun ardından.
Tutunurum Araf loşluğunda bir yıldıza.
umuda kalkmış kuş sürüleri belirir ardımda.
Yalnızlığımı dürüp içime
bir sus gömerim olduğum yere.
Sayfalarını tersinden çeviririm yaşamın.
“tüh”lerin tüylü mızrabını yapıştırmam sırtıma.
Dokunuşlar alırım kelebek kanatlarından
Karanlığım aydınlanır kıvılcımla.
Zerdali dalından kement atarım rüzgara.
Kurarım yuvamı esintinin boşluğuna
Gölgemle kapatırım kendi ışığımı.
İnmem kestiğim daldan inatla.
Koyarım mesafeleri katlayarak zarflara.
iğne deliğinden iplik geçirse de ruhum
Göç ederim ten mülkünden
düşlerin ötesine
Ölümün kıyısında hayatın taşrasında
Dirilirim bir yaprağın su damlasında.
Hiç yağsa dudaklarımdan
sağanak sağanak
Elime el değse
o da kim derim mırıldanarak
Tüm teşbihler önemsizdir
Zihnin hamurunda yoğruldukça
kırık zaman.
Her aşık kendi kalbinden asılır dar ağacına
sevmeyi bilen her kuş yalnızdır aslında..!


Ferdaca