Babamı görüyorum
bir rüyanın içinde
annemin sülieti kapıda
tutmuş beş yaşımın elinden
çok yoruldu uyusun diyor sessizce
üstümü örterken babam
boynu bükülüyor hüzünle..

*

Daldım rüyanın içinde rüyaya
Yön bilmez karıncalar gibi
dolandım ateşler içinde tek başıma
yüzleştim korkularımla
kurtarma halatıyla
döndüm baktım ardıma
yorgunluklarım kaplamıştı boşlukları
kırmızı başlı karıncanın
azmi geldi aklıma
beyaz filleri devirdim bir çırpıda
ne aşılmaz ne zorunluydu
farkına vardıklarım
yaradılışın ruhunu taşıdıkça
bazen ölmek bilsem de huzuru
ölümcül hakikatlerden ölmedim hiç
sevdim ve anladım ki
sevgimin içimde yarattığı duygulardı
sadece sevdiklerim
derken boynu büküldü yalnızlıklarımın
evrimini tamamlanmadan duygularımın
akan bir zaman vardı dilimin ucunda
ruhumun en ince yanı sanat olunca
yazmalıydım ..
Yüzlerce cebi olan zamanı
ve dünün harikalarını
değer verdiklerimi
hak ettiklerimi
şiir etmeliydim ölüme inat
çileye talip olarak..!



Ferdaca