6
Yorum
39
Beğeni
5,0
Puan
979
Okunma

Gezdirirken çocukluğunu
maden dağlarında
gördüğü düştü barış
temize çekmeye çalıştıkça
ölümün şakağında
dünü çok yarını az istasyondu
kendi olmanın yolculuğunda..
Soludukça çiçeklerden yaralarını
içinin imgelem serasında
kırmızı yandı bütün ışıkları
vasiyet gibiydi geçmişin hatırası
kor oldukça dudaklarında
en tatlı küfürlerin yangını
topladı geciken nedenleri niçinleri
insan gölgelerinden yoksulluk döküldü
yağmur damlasıydı her sözcük
titreyerek sığındı anın dar çemberine..
Öpülse yüreği duyulacaktı sesi
dilenci düşü ile süslenecekti
sevecenliğe bıraktıkça kendini
serilecekti ayaklarının altına
umudun dalgası
toprak toprak kokacaktı gülücüğü
çiçeğe duracaktı dünya
umut yeşili gözleriyle güvercinler
gök kuşağı arayacaklardı avuçlarda
karşılayacaktı suskun gölgeler
özgürlüğü ıslıkla..!
Ferdaca
5.0
100% (21)