ölümcül bir fikirbaz
belirtisiz nesne hayaletine bürünüp
zehir kipinde,
melankolin enjekte etmeye başladı
şuurunu zahiri ve zemheri
zamanlara peydahlamış
zayi düşüncelere.

hüznü taşıran ilk damla
yarım boy filiz verdi
tebessüme kısır
acıya aşiret
göl yüzü kenarından

hecenin gölgesi
kapı aralığı kıvamında
boşluğundan geçmeye çalışan
bir kedinin kuyruğunu sıkıştırır gibi,sıkıştırdı
ucuna tümceler birikmiş
yüzeyi beyaz kenarları kırmızı
ıslaklığı göl yüzünden daha az
mahkum bir dili.

sessizliğin miskinliğini
akordu bozuk keman kıvamında
bütün metabolizmaya
keder fışkırtan aort bozdu

yılgın düşmüş bedenin
milyarlarca metrelik damarlarında
acının ve hüznün tangosu
alyuvar ve akyuvarları intihara sürüklüyordu

işte bir adam
gecenin orta yerinde
kendi içini yiyip
kendi gözyaşını böyle içiyordu...


Mustafa Durukan