Eni sonu yalnızlıkmış hayatın
İçimizde gurbet dinmeyen acı
Savrulurken bilinmeze şu gemi
Efkarıyla tarifsiz ve can yakıcı.

İdealler yiter mi bilmem zamanla
Şu yazmak şifa oluyor belli ki insana
Çirkinleşirken tanıdık tebessümlü yüzler
Huzuru bulmak var ya,o herşeye değer.

İçi dingin olmalıydı insanın esasen
Yok cepteki akrepten bize bir sada
Çocuklar var ya çocuklar, veriyor yeniden gücü
Belki de bu yüzdendir bilinmez, tutundum dala
Anlıyorum şimdilerde, onlarla boş kalmayacak masa.

Ayyuka da çıksa dertler, aldırmıyorum
Taviz yok prensiplerden, ben işte buyum
Ya olduğum gibi sevilirim,budur umudum
Ya da yalnızlığa istemesem de mecburum.

Ödün vermeden yaşanılamaz,bu kural
Tek yanlı olursa taviz, bu da can yakar
Paylaş ki cefasını da ömür bir araç
Paylaşabilenlere vardır gönülde Miraç.

Anlaşabilirdi insanlar olmasaydı şu hırs
İnadını kırmayanlardan bence kaç ve tırs
Latifeyle başlayabilirsen güne, et buna şükür
Zoraki olmaz saader,biraz tefekkür.

Tanımak,zorda mümkündür halis kulu
Bazılarının mayası sulu,kimiyse kuru
Gururu değil zaten, onuru kılmalı esas
Yaşama katacaksa değer, bunlardır en has.

İnce hesapları kendinde yapabilenler
Yarın için mutlak ;mum, kandil, ışıktırlar
Bulabilirsen kendinde de hata arayanı
Unutma onları asla,çokta kalmadı.

Oğuzhan KÜLTE