Yaşamın ve ölümün tekinsiz ayak sesleriyle

Dağılıyor saçlarım

Herkes her şeyden aklanıyor günah işleme özgürlüğü, insana kıyma özgürlüğü, hırsızlık yapma özgürlüğü bütün bu özgürlüklerden kanal yapılıyor,

Tanrının mabetlerinde vaazlar faizsiz artık.



Bin çift ses oldu göz kapakların bu şehirler seni zapt edemez

Ben buna kirpiklerinin şiiri diyorum

Ellerinin izini anımsıyor yorgun ve terli bedenim

sararmış perde önlerinde, sağır ve dilsiz aydınlıkta kayboluyor renkler

Sarı tüccarların ellerinin kiri ve sakallı neon tabelaların ağırlıklarıyla

büyüyor çocuklar.

Yarı açık gözlerime asılı kalıyor ağzının kenarı ve ay ışığı

Arsızlıklarımla yürüyorum Tanrılara büyülenmiş çocukları gibi.



Teninin derin deniz kokusu günlerin işsizliği

gecelerin ağırlığı.

Tüy sarhoşu parmaklarımla parke taşlarını sayarken

bulutların saçlarına boyanışını görmezden geldim

Abartısız bir hikaye.



Şehirlerin zahmetsizce ama ölümlerle yükselen plazaları gibi

Kalabalıkların hüzünlü ve yalnız fahişe tiratlarının ucunda

Dudakların bir gülümsemeyle büyüyor bedenimde.



Tanrıların karşısında iyi banka hesabında şişkin yalnız kaldığında sinsi

Ve soru sorulduğunda kör, sağır , dilsizler uçurumunda

Sen sustuğunda rüzgâr uğuldar büyük felaket.



Zamansız ve hatta anlamsız bir sarhoşlukla uzaklardaki bir kadını düşlüyor

Aklım

Ağzım

Sancım

Etim

Söyle sevgili büyük ve anlamsız kanallar şehirleri böler mi.



Kızıl akşamların bacakları, ağdalı yatağında uykunun orta yerinde inlerken

büyük bir şaire dönüyor kasıklarım

Yatağım odanın rengine odanın rengi gözlerine bürünüyor

akşam uğultuların içinde boğuldu ve gayrı herkes öldü.



Ağaçlar güneş lekesi gibi kalıyor apartman aralarında

sahnesine el konulmuş bir deliydi aşk

Zweig şımarıklığını intihar ederek çözdü

Bazen güneşten önce uyur seni severim

Bazen düşleriyle yatmalı insan

günahkar boşlukların içinde kuru yer kalmayan değin terleyerek.



Dilinin sustuğu

Ellerinin kızardığı

ucuz şarap gibi kokan duvar diplerinde sıkıştırıyorum etini

Kendimi dolduruşa getiriyorum, yapacak şey yok

az önce vurdu korkunç ağırlığı mesai bitiminin.

Bakır rengi çukurlarında gökyüzünün

ıslak sakallarıma uzanırken ellerin

suya dönüşüyor yüzümüz.



Çukurlara dolduruyorum bulutları, yıldızlar karanlıkta şarkı söyler

ve sesleri ne güzel dağılır bedeninin kıvrımlarında.



Küfrün özü kurumuş dudaklarım

Hızlı trenler geçerken uzakta kapanan istasyonlar kadar özlem ve hasret dolu.

Apartman boşlukları siyah ve beyaza büründü

Geçimsiz görgüsüz zamanlar

Düzenin orospularıyla, düzülenin zevk sarhoşluğu.

tedirgin bedenlerin bel soğukluğu .

Mülteci çığlıkları gibi meydanları dolduran

büyük fil mitingleri .

Yalnız uyandıkça sonbaharı andırıyor tüm mevsimler

Yağmurun saçlarını öperek dağılışını izliyorum sessizce.



Sevincimin rengi ağzının kenarlarında anlam buluyor

odayı sokakları ve şehirleri gözlüyorum

Parmak uçlarımda yürümeyi sevdiğim köprüler sana bağlanıyor .

Odanın her köşesinde saçlarına uygun bir şarkı arıyorum

Sen akşamın kızıllığını çalıp saçlarına takmışken üstelik.