Parçalanan şeyler
zihnimi dinç tutuyor
birbirinin üzerine binen kırılan ve kıvrılan dünya nimetlerini
tatmayı seviyorum
Yolculuk
bunca
zorluğa değmez
Kalkıp gidesim yok ne mezara
ne de
Beyazlar içinde ki herhangi bir kadının koynuna

Birileri bir yerlerin müdavimidir
ve sen
şi/irin
imla hatasına takılıp kalmışsındır
Vitrine çıkarılmış sergilenirken bedenler
verse herkese bineceklerin Tristan özentisi laf kalabalığı
midemi bulandırıyor
Isınan hava yükselir yükselen hava
soğur
içim gibi

Teğet geçecek bu zehir binlerce şehri kasabayı köyü
çünkü insanlar evlerine pirinç dahi alamazken
milyarlarca lirayı çalanlar için yanıp tutuşuyor
kolektivizmin bizi götürdüğü noktadır dikta
Yerimi biliyorum
taraf
olduğum şeylerle mutluyum
içine baktığım tüm kuyular şiirdi elbet
kimi
kötü
kimi
iyi
kimi israf
Yığmayacaksın diyenlerin çocukları dağ biriktirdi
Oku diyenlerin çocukları okuyana düşman oldu
Sev diyenlerin çocukları bir kendini sevdi
yukarıda söylediklerim anlamlı
anlamlı olduğu kadar da önemsiz çünkü
mutlu olmaya endeksliyken
bilinçli olarak kötülük yapabilen tek canlıdır insan.

Peki ya kötülük
ölçüsü nedir
karınca ezmek mi daha zor
insan öldürmek mi
bir yaşamı almak yaşamın niteliğine göre fark eder mi
yahut şekline göre
Herhangi bir savaşta ne kadar çok insan öldürürseniz
o kadar çok kahramansınızdır
Peki ya
savaş falan yoksa adınız
psikopat katil olur.

İnsanoğlu isimleri icat ettiğinden beri vardır kavramlar
savaş
barış
aşk
sevgi
para
iyilik
kötülük
saflık
pezevenklik
orospuluk
birileri isimlendirdiği için varlar

Birileri bizi isimlendirdiği için varız
ve onları da birileri isimlendirdi
biz birilerini isimlendireceğiz
başına herhangi bir sıfat koymadan yaklaşabildiğimiz tek şey ölümdür
çünkü Tanrılarımız bile farklılaşırken
ölümlerimiz hep aynı

Soğuktur yüzü gerçeğin
ama yoktur aslında gerçek dediğimizden daha büyük iki yüzlüsü
kahpe olan dünya değildir
ve kader dediğimiz şeye kimse çomak sokmaz
üstelik
sürüye daha da bağlanırız yaşadıkça
oysa
oturup geçmişi anmaya başladığında bilirsin ki artık sona daha yakınsın .
Sonu maddi varlığımızın yok oluşuna bağlasak da
ruhumuz ölür çoğu zaman bedenimizden çok önce .