Ardından..
Tüm noktalama işaretlerini sildim kağıdımdan,
Ünlemlerini kaldırdım şiirlerimin.
Bağlaçları birer birer söktüm.

Yazım hataları yerleştirdim her bir mısrama.
Anlaşılmamak anlamamak için.
Ben en uzun lal oldum gerisi en kısa düş.

Kelimeler bulamadım söyleyecek,
Veyahut buldum ama boğazıma düğümlendi.

Gözlerim soru işaretlerine takıldı ki.
Hiç birinin cevabı yoktu...

sonra noktayı icat ettim kendime.
Her başım sıkıştığında.
En can alıcı en karanlık imgelerimin sonuna yerleştirdim.

Sustum- sustum ki- zamanın bir yerlerinde.
Geçmiş zaman olup ta – mış’lı- cümlelerde yer etmesin adım.

Hep şimdide var oldum geçmişimde öldüm.
Geniş zamanlar tutturup,
Gelecek zamanlar hayal ettim.
Ve...
Bir yerlerde sustu tüm her şey.
Benim olan gece güne döndü.
Sizin olan gündüzün ışığında.
Yüzler tanıdım ki maskelere bürünmüş.
Sözler tanıdım ki gecenin tüm gizemini alt üst etmiş.
Bana düşen ise icat ettiğim tüm saçmalıkları alıp.
Geceyi beklemek olmuş